UFABETWINS มันดีตรงที่ผมเคยเจอมาแล้ว สมมติปีนี้ผมอายุ 31 ปี ชีวิตการเป็นนักฟุตบอลราบรื่นตลอดเลย
ไม่เคยลำบาก ไม่เคยออกไปเล่นต่างประเทศ ตอนนี้อาจไม่มีชื่อ “สรรวัชญ์ เดชมิตร” อยู่ในวงการฟุตบอลไทยก็เป็นได้ เพราะวันหนึ่งที่ผมเจอเรื่องแย่ๆ โดนแฟนบอลด่า ผมอาจรับมือกับไม่ได้ หรือไม่อยากเล่นฟุตบอลอีก รู้สึกหมดไฟ แต่พอผมเจอเหตุการณ์นั้น ตั้งแต่อายุยังน้อย ผมรู้สึกว่า กูต้องสู้ ทำให้ทุกคนได้เห็น ทั้ง แฟนบอล ผู้สื่อข่าว หรือคนที่เคยด่าเรา เปลี่ยนมาเป็นปรบมือให้กับเราคิดว่ามีส่วนเหตุการณ์ตอนเอเชียนเกมส์ 2010 เป็นต้นตอที่ทำให้ผู้คนหันมาจับจ้องคุณมากขึ้น?ผมคิดว่าคนติดตามผม เพราะบุคลิกที่ไม่ชอบประจบประแจง มีอะไรก็พูดตรงๆ การเป็นคนตรงไปตรงมามันไม่มีพิษภัยอยู่แล้ว คนที่ชอบเขาก็โอเค ส่วนคนที่ไม่ชอบเขาก็จะรู้สึกว่า “มึงมั่นใจในตัวเอง ทำไมไม่อยู่ในที่ของมึงแล้วทำผลงานให้ดี?”ผมก็อยากทำแบบนั้นแหละ แต่ผมไม่ใช่นักกีฬาประเภท
เดี่ยว อย่าง กอล์ฟ, เทนนิส ถ้าไม่ประสบความสำเร็จแบบนั้นค่อยมาด่าผมว่า ดีแต่ปาก ไม่เหมือนฟุตบอลที่มี 11 คนในสนาม มีตัวสำรองอีกตั้งเท่าไหร่ การจะประสบความสำเร็จมันต้องอาศัยองค์ประกอบอื่นๆด้วย ผมไม่ใช่ (คริสเตียโน) โรนัลโด, (ลิโอเนล) เมสซี นะดูเหมือนผู้คนจะสนใจชีวิตนอกสนามหรือคอยดูว่าคนจะทำอะไรผิดพลาดอีก คุณรู้สึกแบบนั้นด้วยไหม?ขอบคุณมากที่ถามแบบนี้ ไม่มีคนเคยถามผมอย่างนี้เลยนะ ถ้าผมมองนักฟุตบอลสักคนเป็นต้นแบบ ผมก็ดูเขาแค่ในสนามนะครับ มองแค่นั้น ดังนั้น ผมคิดว่า หน้าที่ของผมคือแสดงศักยภาพออกมาในสนาม เพราะนี่คือเวทีของผมที่จะได้โชว์ แค่นี้มันก็เป็นตัวอย่างให้กับเด็กและเยาวชนได้แล้ว ส่วนเรื่องนอกสนาม มันไม่ใช่หน้าที่ผมที่ต้องไปนั่งโพสต์ว่า ไทม์ไลน์ผมตื่นกี่โมง นอนกี่โมง ผมต้องทำอะไรบ้าง อันนั้นเป็นหน้าที่ของผู้ปกครองที่ต้องแนะนำเด็ก น้องๆบางคน inbox มาถาม อยากเก่งเหมือนพี่แคมป์ต้องทำอย่างไร? ผมตอบไปเสมอว่า “เฮ้ย! อย่ามาเก่งเหมือนผม คุณต้อง
เก่งกว่าผมสิ คุณต้องเก่งกว่าธีรศิลป์ (แดงดา), ชนาธิป (สรงกระสินธ์) สิ เพื่อให้ฟุตบอลไทยพัฒนาไปมากกว่านี้”ถ้าคุณมาถามว่าผมมีมุมมองในการเล่นฟุตบอลอย่างไร? อันนั้นผมพอตอบได้ แต่อย่ามาถามว่าทำยังไงถึงจะเก่งเหมือนผม ผมไม่โอเคกับคำถามแบบนี้ คุณต้องเก่งกว่าผมสิบุคลิกนอกสนามคนดูเป็นคนตลก เฮฮา เข้ากับคนง่าย แต่ในสนามคุณเหมือนเป็นคนละคน มีความดุดัน แข็งกร้าวในการเล่น ตัวตนจริงๆของคุณเป็นคนอารมณ์แบบไหนกันแน่?ผมเป็นคนอ่อนไหวนะ อินกับเกมเร็ว เข้าใจใช่ไหม? (หันมาถามผู้เขียน) ยิ่งสกอร์ตามหลัง เพื่อนร่วมทีมก้มหน้า ผมก็จะคอยกระตุ้น คอยด่าว่า “มึงต้องสู้ดิวะ บอลยังไม่จบ”พอเกมจบ ต่อให้แพ้ ผมก็เฮฮาเหมือนเดิม ถ้าเราลงไปเล่นใส่เกิน 100-200 เปอร์เซนต์แล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจกับผลการแข่งขัน เพราะทำเต็มที่แล้ว แต่หากลงสนามแบบเหยาะแหยะ เล่นไปยิ้มไป อย่างนั้นน่าถูกด่าเวลาออกนอกสนามบางครั้งผมตกเป็นตัวสำรอง ไม่ได้ลงสนามช่วยทีม เข้าห้องแต่งตัว อาบน้ำ ผมยัง
ปลอบใจน้องๆเลย แต่รู้ไหมผมกลับถึงห้องนอน ผมนอนร้องไห้คนเดียวก็มี ทุกวันนี้ยังเป็นอยู่ บางครั้งโทรไปปรึกษาพวกรุ่นพี่เราสนิท โทรไปร้องไห้ให้เขาฟังเหมือนเด็กเลย “พี่ ทำไมเป็นแบบนี้วะ?”เคยถึงขั้นชวนนักบอลบางคนที่รู้จักออกมานั่งกินข้าว พออาหารมาเสิร์ฟ กินไม่ลง นั่งร้องไห้ต่อหน้าเขา บางคนที่ไม่สนิทกับเรา เขาไม่เคยเห็นมุมนี้ของผมหรอก ผมรู้ว่าเวลาบอลแพ้ แฟนบอลเสียใจ รู้สึกแย่ แต่เชื่อเหอะ นักฟุตบอลมันรู้สึกมากกว่าแฟนบอลอยู่แล้ว บางทีบอลเตะเสร็จสองทุ่ม แต่กลับมาถึงห้องตี 5 ผมยังไม่นอน เพราะมัวนั่งคิด พยายามหาเหตุผลว่าทำไม? เราเล่นไม่ดีเหรอ? อะไรคือจุดบกพร่อง?รุ่งเช้าอีกวัน ตื่นลืมตา ผมจะพยายามทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แล้วกลับมาเป็นคนเดิมให้เร็วที่สุด มองเกมต่อไปคุุณมักตกเป็นเป้าโจมตีของเหล่า Hater รวมถึงแฟนบอลฝ่ายตรงข้าม
ยามออกไปเยือน คุณรับมือหรือจัดการเรื่องพวกนี้อย่างไร?เมื่อก่อนเวลาใครพิมพ์ว่า “มึงเล่นได้แค่นี้เหรอ?”, “มึงเล่นไม่เต็มที่” ผมไปตอบสู้กับคนพวกนั้นหมดเลยนะ พยายามอธิบาย เฮ้ย! คุณรู้ได้ไงว่าผมไม่เต็มที่ แล้วเก็บมาคิดมากคนเดียว “กูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะในสายตาคนอื่น?”ผมไม่เคยไม่เต็มที่กับฟุตบอลตั้งแต่เด็ก ผมอยากให้ทีมชนะตลอด ไม่เคยทำเป็นเล่น จนวันหนึ่งผมถึงได้เข้าใจว่า ในโลกโซเชียล สู้ให้ตายยังไง เราก็ไม่มีทางชนะ ทุกวันนี้ ผมสอนนักบอลรุ่นใหม่ตลอดว่า มึงไม่ต้องไปสนใจโลกโชเซียล ขนาดคนมีอำนาจ ผู้บริหารประเทศ เขายังโดนด่ากระจาย ถ้ามึงไม่ดี กูหรือโค้ชมาโน่ (โพลกิ้ง) จะบอกมึงเอง อย่าให้คนพวกนั้นมาบั่นทอนเรา กูเคยผ่านมาก่อน ไม่มีสมาธิเล่นเป็นอาทิตย์ เป็นเดือน เพราะตัวเองไปให้ค่ากับคำพูดของคนพวกนี้ แต่เสือกไม่ให้ค่าเพื่อนเรา
พี่น้อง คนใกล้ชิด พ่อแม่ ผมกลับไปหงุดหงิดใส่คนที่รักเรา จนความสัมพันธ์กับคนรอบตัวเกือบพังมาหลายครั้งกว่าจะได้สติแต่บางครั้งเราก็เห็นคุณมีปฏิกิริยาตอบกลับ Hater ผ่านท่าดีใจยามยิงประตูเข้า?มาโน่รู้ดีว่าผมเป็นคนโรคจิตอย่างหนึ่ง ถ้าเกมเยือนนัดไหนคนดูเต็มสนาม มีแฟนบอลด่าเยอะ ผมจะเล่นดี ก่อนเกมก็จะเข้ามาบิ๊วด์ว่า “แคมป์ วันนี้แฟนบอลเยอะ คุณต้องชอบแน่ๆ ผมเชื่อว่าวันนี้คุณจะต้องยิง และพวกเขาจะเงียบปากไปเอง”บางทีมเคยมีประเด็นใส่ผมยับในโลกโชเซียล ผมคงไม่สามารถไปบอกเขาว่า เฮ้ย! มึงมาต่อยกับกูนอกสนามเปล่า? เพราะผมไม่ใช่นักเลง ต่อให้เขาเอา ผมก็ไม่สู้เขาหรอก (หัวเราะ) สิ่งที่ผมทำได้คือ ใช้ผลงานอุดปากพวกเขาเขาจะด่าเรายังไงก็ได้ แต่เราต้องทำผลงานออกมาให้ดี อย่างพวกพี่ลีซอ, พี่โก้ เขาเคยผ่านการโดนแฟนทีมตรงข้ามด่ามา
ก่อน แต่เขาไม่สนใจ ส่วนผมก็แสดงออกผ่านท่าดีใจ ทำท่ากวนประสาทเขาบ้าง มีพิมพ์ดีดบ้าง เป็นแรงกระตุ้นให้ตัวเองพยายามทำผลงานออกมาให้ดีคุณอาจเป็นนักบอลไทยไม่กี่คนที่โดนแบนยาวถึง 8 นัด และจากเหตุการณ์นั้น (การท่าเรือ – ทรู แบงค็อก ฤดูกาล 2019) คุณตัดสินใจถอนตัวออกจากทีมชาติไทย ชุดคิงส์คัพ ครั้งที่ 47 เล่าให้ฟังได้ไหมว่าช่วงเวลานั้น เกิดอะไรขึ้น? ก็.. ถือเป็นบทเรียนใหญ่ในชีวิตผม มันทำให้เห็นฟุตบอลไทยยุคนี้ คุณไม่สามารถทำผิดกติกาได้ง่ายๆอีกแล้วนะ ไม่เหมือนยุค 10-20 ปีก่อน ผมยอมรับผลการพิจารณาโทษ และขอให้เป็นผลดีต่อวงการฟุตบอลไทยที่มีการลงโทษย้อนหลัง ผมยอมรับผิดหมดทุกอย่าง ไม่มีข้อแก้ตัว ส่วนตัวผมรู้สึกแย่อยู่แล้ว คนรอบข้างรู้หมดว่า ช่วงนั้นผมแย่จริงๆ พอตัดสินว่าว่าแบน 8 นัด ผมไม่รู้ตัวเองต้องเจออะไรบ้าง? ไม่รู้ว่า
ต้องซ้อมไปกี่อีกเดือน แล้วซ้อมกับแข่งมันไม่เหมือนกัน ผมหลุดโฟกัสไปหมด ถามว่าเราหน้าด้านติดทีมชาติไป ไม่ต้องถอน มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่ผมจะไม่รู้สึกอะไร ผมจึงคุยกับสโมสรว่า ถ้าผมไป ก็ไม่มีความสุข กับภารกิจทีเรากำลังไปทำเพื่อชาติ ทั้งที่ในใจเราอยากเล่นทีมชาติทุกครั้ง เราอยากโชว์ให้คนไทยเห็น ทำให้แฟนบอลไทยมีความสุข ก็เลยถอนตัวดีกว่าช่วงนั้นผมได้ซ้อมกับทีมชุดใหญ่แค่อาทิตย์ละ 1-2 วัน พอเขาซ้อมแท็คติกขึ้นเกม ผมถูกลดลงไปซ้อมกับอะคาเดมี เวลาทีมออกไปเยือนต่างจังหวัด ผมไม่ได้ไปกับเขา มันเกิดความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน วันแข่งมานั่งดูบนอัฒจันทร์ ถามตัวเองมึงมานั่งทำอะไรตรงนี้วะ? หน้าที่ของมึงอยู่ในสนามผมนับถอยหลังตลอดว่า เหลืออีกกี่นัด ผมอยากกลับไปโชว์ให้เห็นแฟนบอลได้เห็นอีกครั้งว่า ผมไม่ได้อยากทำให้พวกคุณ
มาเสียใจหรือผิดหวังในตัวผม นั่นเป็นเหตุผลที่ผมอยากพ้นโทษแบน กลับมาลงสนามให้เร็วที่สุดในตอนนั้น คุณอายุ 31 ปี เป็นผู้เล่นแถวหน้าของลีก และเคยผ่านการให้ 3 สโมสรชั้นนำของไทย แต่คุณยังไม่เคยเป็นแชมป์ไทยลีกเลย มันเป็นสิ่งที่ติดค้างในใจคุณไหมเกี่ยวกับเป้าหมายนี้?ถ้าผมเคยได้แชมป์ไทยลีก ผมอาจจะหมดความกระหายไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันนั้น แต่ในชีวิตการเป็นนักฟุตบอลอาชีพ ผมอยากเป็นแชมป์ไทยลีกสักครั้ง เพื่อเป็นเกียรติยศแก่ตัวเอง เพราะผมเคยติดทีมชาติ เคยได้แชมป์ในนามทีมชาติมาแล้ว ก่อนเลิกเล่นก็อยากจบอาชีพอย่างสมบูรณ์แบบในตอนนี้สิ่งที่ผมให้ความสำคัญคือ การดูแลรักษาสภาพร่างกาย ผมอายุ 31 ปีแล้ว ไม่ใช่เด็ก 19-20 สุขภาพต้องมาก่อน เพราะร่างกายมันไม่ส่งข้อความเตือนว่า ดีหรือแย่แค่ไหน ก็จำเป็นต้องดูแลเรื่อง
อาหารการกิน พักผ่อนให้เพียงพอ จะใช้ชีวิตแบบเด็กๆไม่ได้แล้วผมยกตัวอย่างพี่เทิด (เทิดศักดิ์ ใจมั่น) ตอนแกอายุ 37-38 ปี แกยังเล่นไทยลีกได้อยู่เลย เพราะแกดูแลตัวเองดีมาก ถ้าผมทำเหมือนพี่เทิด ผมเชื่อว่าอายุ 35-36 ปี ผมก็ยังไหวอยู่ ถึงไม่ได้เล่นไทยลีก เชื่อว่าก็น่าจะยังอยู่ระดับไทยลีก 2-3 ได้สมมตินะครับ ถ้ามีเด็กคนหนึ่งไปสัญญากับปีศาจว่า “อยากเป็น สรรวัชญ์ เดชมิตร แต่สิ่งที่เขาต้องแลกคือ การที่เขาต้องพบเจอกับทั้งเรื่องดีและร้ายทุกอย่างเหมือนกับที่คุณเจอ” คุณยังอยากให้เด็กคนนั้นแลกมันเพื่อสิ่งนี้ไหม?ผมตอบแบบนี้ละกัน นักฟุตบอลที่เก่งจริงๆมีเยอะมาก พวกที่เล่นเดินสาย หลายคนฝีเท้าดีเลย แต่คุณ
พึงพอใจอะไรง่ายเกินไป หาเงินได้วันละ 500-1,000 บาท พอแล้ว ผมอยากให้พวกเขาเหล่านั้นต่อยอดมาถึงฟุตบอลอาชีพให้ได้ส่วนเขาเจอเรื่องดีและร้ายเหมือนผมไหม? ผมอยากให้เขาเจอเรื่องร้ายๆสักเรื่องตอนอายุ 17-18 ปี แล้วให้เขาลุกขึ้นสู้ กลับมาให้ได้ เขาอาจจะเก่งกว่าผมก็ได้ อย่างตัวผม ผมเจอผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาตั้งแต่อายุยังน้อย พอถึงวัยกลางคน ผมเริ่มมองออกหมด อันนี้ดี ไม่ดี อันไหนชั่วเลว เริ่มจัดแจงตัวเองได้แล้ว ถ้าได้เจอเร็วยิ่งดี เพราะคุณเชื่อผมเหอะ ชีวิตเรามันไม่มีทางจะราบเรียบได้ตลอดหรอก
คลิ๊กเลย >>> UFABETWINS
อ่านข่าวเพิ่ม >>> บ้านผลบอล